Τὸ εὐχαριστῶ εἶναι πρόστυχη πληρωμή. Ὅταν δύο ἄνθρωποι ζοῦνε ὁ ἕνας μὲ τὴν ἀνάσα τοῦ ἄλλου, δὲ χωράει πληρωμή.
-Νίκος Καββαδίας, Λι, εκδ. Άγρα
Τεσσεράμιση ευρώ ήταν η τιμή του. Πέντε είχε ο Ιούλης όταν μου το χάρισε ο παλαιοβιβλιοπώλης που το πούλαγε στην Ιπποκράτους. Πενήντα οι σελίδες του, μια λέξη ο τίτλος του. «Λι». Και μες σ’αυτή τη λέξη χωράνε τόσα όνειρα: τα χελιδονίσια εγγλέζικα μιας δεκάχρονης κινέζας που και τη λέγαν και δεν τη λέγαν Λι, ένας ασυρματιστής, το ποτάμι της Πέρλας, μερικά Σαμπάν, ένα μήλο ζαχαρωμένο κι ένας χάρτινος πετεινός, μια σειρά πράσινα ρικσά, αυγά κινέζικα, ο Καλός Δράκος που σκλαβωμένος δεν μπορεί να κάνει καλό, ένας αποχαιρετισμός κι ένα δέμα από στρατσόχαρτο, μια μικρή παλιά παντιέρα που ΄χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.
riverbed 