Γεννιέται στο μυαλό σου ένας ήρωας. Αρχίζεις να τον γράφεις. Σχηματίζεται, έχει πλέον υπόσταση. Μπορεί να έχει ήδη σπίτι, φίλους, αυτοκίνητο -όλα τα έχεις διαλέξει εσύ. Τον τοποθετείς κάπου -όπου εσύ θες. Η δράση δεν έχει ξεκινήσει, ο ήρωας περιμένει τη συνέχεια που του επιφυλάσσεις μα εσύ για χίλιους δυο λόγους (ή κανέναν, τουλάχιστον όχι σοβαρό) τον αφήνεις έτσι, δίχως συνέχεια, δίχως εξελίξεις, δίχως τέλος. Μένει παγιδευμένος στον τόπο και τη συνθήκη που εσύ διάλεξες.
Μέχρι τώρα έχω κλείσει μια γυναίκα σε ένα διαμέρισμα στην Ιπποκράτους, έχω βάλει ένα αγόρι να τριγυρνάει ασταμάτητα στους δρόμους της Αθήνας, έχω καταδικάσει έναν άντρα στην αιώνια ζητιανιά, έχω εγκλωβίσει μια γυναίκα σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας. Και μαζί τους έχουν παγιδευτεί οι φίλοι τους, οι ιδέες τους, τα ζώα τους, οι σκέψεις τους, οι επιθυμίες τους, μέχρι να αποφασίσω τι θέλω να κάνω τους ήρωες. Αν αποφασίσω.
Καμιά φορά νιώθω σαν τον εφευρέτη στον Ψαλιδοχέρη, που άφησε τον καημένο τον Έντουαρντ ημιτελή, φυλακισμένο στο παραμορφωμένο σώμα του.
riverbed 